Η επταμελής μπάντα από τη Θεσσαλονίκη συζητιέται πολύ στις παρέες που αγαπούν τη μουσική και ψάχνουν διαρκώς κάτι καινούργιο που να αξίζει. Οι «Λάργκο», το σχήμα με τον ιδιαίτερο και πολυσυλλεκτικό ήχο, γεννήθηκαν από την ανάγκη του Κωσταντή Παπακωνσταντίνου να παίξει συλλογικά τις συνθέσεις που είχε κρατημένες στην άκρη. Ο γιος του Θανάση Παπακωνσταντίνου ακολουθεί τον δικό του δρόμο και μαζί με ακόμη έξι εξαιρετικούς μουσικούς προβάλλουν πια τη δική τους καλλιτεχνική πρόταση, μια μείξη από παραδοσιακά και ροκ στοιχεία με ποικιλία στους ρυθμούς.
Το τραγούδι με τίτλο «Απ’ την αρχή του κόσμου» είναι αυτό που έχει ξεχωρίσει από τον πρώτο τους δίσκο (EP) που κυκλοφόρησε από την «ΑΧΟΣ» μέσα στο 2016. Τα πέντε συνολικά κομμάτια που ηχογράφησαν είναι ενδεικτικά του δημιουργικού κλίματος που επικρατεί εντός της μπάντας.
https://sarothron.gr/largko/
Μουσική: Κωσταντής Παπακωνσταντίνου Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Ενορχήστρωση: Λάργκο Βρείτε το στα: iTunes: http://apple.co/1Q2O1rF GooglePlay: https://goo.gl/lpZ3Pw Spotify: http://spoti.fi/1Sbgx1T Apple Music: https://itun.es/gr/AMeFbb Deezer: http://goo.gl/vhTs0K Στίχοι Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου μαζί με την βαθιά πνοή, την παγωμένη λάμψη. Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα κι, ότι απ' αυτό γεννήθηκε, θέλησε να υποτάξει. Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά, τα ζώα και τα δέντρα ποτέ της δεν τα γλέντησε, δεν είχε τι να κάνει. Μα αν έβρισκε συνείδηση, έβγαζε την βουκέντρα κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη. Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι. Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος. Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει, αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος. Όπου τα λόγια είναι φτωχά, το πένθος είναι γλέντι κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία που από τα ψώνια της γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη κι ο σκελετός που βρέθηκε κάπου στην Σιβηρία Στρατιές περάσαν απο κεί, χαθήκανε στην δίνη, σε μιά πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι. Οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν, οι ήσυχοι τρομάξαν κι ένας περίπου αλώβητος: ''Ο κύριος δεν με μέλει". Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι. Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος. Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει, αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου